Adres
Rynek
Świdnica
Dolnośląskie
powiat świdnicki
58-100
Poland
Atrakcje:
- Katedra św. Stanisława i św. Wacława 1330-1390
- Zespół ewangelickiego „Kościoła Pokoju”, z XVII-XVIII w. – zabytek wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO
- Kościół Świętego Krzyża z 1267 r.
- Zabytkowe kamieniczki zlokalizowane głównie w obrębie Rynku
- Ratusz
- Budynek Teatru Miejskiego i Poczty Głównej z 1876 r.
- Dawny spichlerz i młyn zbożowy
- Mury obronne i Baszta Strzegomska
- Zespoły poklasztorne kapucynów i urszulanek
- Pałac opatów cystersów krzeszowskich obecnie siedziba Miejskiej Biblioteki Publicznej
- Zabytkowe fontanny i kolumna na rynku.
W mieście istnieje 8 parków miejskich oraz wiele terenów rekreacyjnych, działa Świdnicki Ośrodek Kultury, Muzeum Dawnego Kupiectwa, Muzeum Broni i Militariów, Kino Cinema 3D.
W okresie wczesnego średniowiecza rejony Świdnicy były zamieszkiwane przez słowiańskie plemię Ślężan. Ok. 990 r. Śląsk został zajęty przez księcia Polan Mieszka I i przyłączony do Polski. Pierwsze wzmianki o Świdnicy jako mieście pochodzą z 1267 r. Nie jest znany dokument lokacyjny, ale prawdopodobnie została miastem ok. 1250 r. gdy należała do Księstwa Wrocławskiego.
Książę wrocławski Henryk IV, zwany Prawym, pierwszy z rodu Piastów świdnickich, nadał miastu dwa przywileje, które pozwoliły na burzliwy jego rozwój. Było to prawo szrotu i prawo mili wspomagające szczególnie handel. Po bezpotomnej śmierci Henryka IV Świdnica wraz z częścią Księstwa Wrocławskiego przypada w 1290 r. Bolkowi I , który podniósł miasto do rangi stolicy księstwa. Na początku XIV w. miasto posiadało już system fortyfikacji z sześcioma bramami, kościół parafialny i dwa klasztory. Kwitł handel i rzemiosło, miasto słynęło z produkcji piwa serwowanego w specjalnych „Piwnicach Świdnickich”.
W 1308 r. doszło do podziału księstwa pomiędzy trzech synów Bolka I. Ponownie ziemie częściowo zjednoczył i z czasem znacznie powiększył Bolko II Mały syn Bernarda, jednego z trzech braci, panujący w latach 1326-1368.
Pod koniec rządów był on najpotężniejszym władcą na Śląsku, a ziemie Księstwa Świdnicko-Jaworskiego rozciągały się aż po Łużyce. Okres panowania Piastów świdnickich był dla miasta okresem burzliwego rozwoju, jak również wielkich klęsk żywiołowych. W pożarze w 1313 r. spłonęło niemal całe miasto. Bolko II zawarł w 1353 r. układ sukcesyjny z królem Czech Karolem Luksemburgiem, w którego rezultacie Księstwo Świdnicko – Jaworskie po śmierci w 1392 r. wdowy po Bolku II – Agnieszki, przeszło pod panowanie czeskie.
Zmiana przynależności państwowej nie miała wpływu na gospodarkę. Nadal kwitło rzemiosło i handel. W 1471 r. w mieście działało aż 50 cechów, zrzeszających wielu rzemieślników o różnych specjalnościach. Prawie trzysta domów posiadało prawo warzenia piwa, funkcjonowało kilka młynów zbożowych. Po bitwie w 1526 r. pod Mohaczem, gdzie w walce z Turkami zginął król Czech i Węgier Ludwik Jagiellończyk, cały Śląsk przeszedł pod panowanie domu Habsburgów. Pod rządami Habsburgów zaszły duże zmiany w życiu społecznym. Reformacja spowodowała, że większość mieszkańców przeszła na wyznanie ewangelickie, w wyniku czego doszło do przejęcia przez nich większości kościołów.
W wojnie trzydziestoletniej w latach 1618-1648, cały Śląsk uległ niemal całkowitemu spustoszeniu. Świdnica, po wielokrotnych oblężeniach, pożarach i przemarszach wojsk została doszczętnie zrujnowana, a epidemie zdziesiątkowały mieszkańców. Jeszcze w trakcie wojny władze cesarskie rozpoczęły działania mające na celu rekatolicyzację mieszkańców i drastyczne ograniczenie wpływów wyznania ewangelickiego. Zniszczenia wojny trzydziestoletniej spowodowały załamanie gospodarki miasta i mimo odbudowy Świdnica nigdy już nie odzyskała dawnego znaczenia.
Efektem wojny między Austrią i Prusami było wcielenie prawie całego Śląska do państwa pruskiego. Decyzją króla Fryderyka II powstała twierdza świdnicka. W latach 1748-1754 przebudowano dotychczasowe fortyfikacje i stworzono nową zewnętrzną linię umocnień składającą się m.in. z pięciu fortów i czterech redut. Podczas wojny siedmioletniej w latach 1756-1763 miasto było czterokrotnie zdobywane przez wrogie armie, co spowodowało ogromne zniszczenia w architekturze. Po zakończeniu działań wojennych znaczne środki przeznaczono na wzmocnienie twierdzy, co wpłynęło na zahamowanie rozwoju miasta, a jego ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w okresie wojen napoleońskich.
Pierwsze manufaktury powstawały już pod koniec XVIII w., jednak dopiero likwidacja twierdzy w 1866 r. wpłynęła znacząco na rozwój przemysłu. Powstało wiele małych zakładów przemysłowych, w 1844 r. do miasta doprowadzono linię kolejową, zbudowano gazownię, wieżę ciśnień i elektrownię, znacznie wzrosła liczby ludności.
Po II wojnie światowej ludność niemiecka została wysiedlona z miasta, a na jej miejsce napłynęli osadnicy z terenów Małopolski i kresów wschodnich. Samo miasto nie poniosło większych strat w wyniku wojny, co ułatwiło późniejsze jego zagospodarowanie. W okresie powojennym znacznie rozbudowano przemysł świdnicki.
W roku 2001 najcenniejszy świdnicki zabytek – Kościół Pokoju pw. św. Trójcy, został uznany za Światowe Dziedzictwo Kultury i znalazł się na prestiżowej Liście UNESCO. W roku 2004 w mieście utworzono Diecezję Świdnicką oraz Podstrefę Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Invest-Park. Ciekawym wydarzeniem o historycznym znaczeniu dla miasta jest odbudowa wieży świdnickiego ratusza, która zawaliła się w roku 1967. Prace rozpoczęto w 2010 r., a ukończono w 2012 r. Obecny herb Świdnicy został przywrócony przez Radę Miejską w 1999 r. Na czterech polach znajdują się wizerunki : czerwonego gryfa – symbolu dzielności rycerskiej, czarnego dzika – symbolu odwagi oraz dwie złote korony symbolizujące władzę suwerenną.
W Świdnicy odbywają się cykliczne wydarzenia przyciągające rzesze mieszkańców oraz gości z kraju i zagranicy :
– Dni Świdnicy
– Świdnickie Międzynarodowe Noce Jazzowe
– Międzynarodowy Festiwal Bachowski
– Festiwal Teatru Otwartego
– Rajd Świdnicki Krause
– Festiwal Reżyserii Filmowej
oraz szereg imprez kulturalnych i rozrywkowych organizowanych przez instytucje kultury i samorządu.
